Miskraam begeleiding?

Miskraambegeleiding?  Waarom (zou) ik?

De “Zoveel mensen hebben een miskraam, waarom zou ik dan begeleiding nodig hebben?”

Ik hoor het vaker terug in mijn praktijk, de drempel om hulp te zoeken bij een miskraam, stilgeboorte of ander zwangerschapsverlies is groot. Vergeet ook het verdriet en de rouw na een abortus niet. Net als het taboe, die gelukkig steeds meer aan het verdwijnen is.

Pas als er wordt erkent wat je doormaakt, is het veilig om er over te praten en dus ook om er hulp voor te zoeken.
In de cao’s staat vastgelegd per graad hoeveel dagen je vrij krijgt om te rouwen en te regelen, maar bij een miskraam of stilgeboorte voor 24 weken is er niets vastgelegd.

Mogen we dan niet rouwen na het verlies van een kindje voor een bepaald aantal weken in de zwangerschap?  Is het dan minder erg?

Vanuit mijn eigen ervaring weet ik hoe moeilijk het is om te rouwen bij verlies van je kindje in een prille zwangerschap. Hoe snel het ook weer wordt vergeten en hoe verschillend de reacties zijn.  Maar het is niet alleen het verlies van en de rouw om je kindje; het heden. Maar ook het verlies van een droom, de verwachting; je toekomst.

Misschien ook wel je verleden (hoe lang is deze wens er al!
De vroegere vraag; Wat wil je later worden?
Aan alle facetten raakt dit verlies, het raakt je tot in je “zijn”.

Dus heb ik dan begeleiding nodig?

Nee. Niet altijd. Net als bij ieder ander verlies is het omgaan met rouw en verdriet anders, zelfs ieder verlies wordt anders ervaren. 
Je kan direct hulp nodig hebben of pas (veel) later, maar soms ook helemaal niet!
Of je begeleiding nodig hebt is van verschillende factoren afhankelijk, bijvoorbeeld van een periode in je leven, je draagkracht op dat moment, emoties die op komen en hoe je functioneert.    

Maar waarom is miskraambegeleiding dan anders dan andere rouw begeleiding of psychotherapie?

Miskraam begeleiding is (nog) niet zo bekend, het vak zelf is pas nu in opkomst, nu er ruimte is voor het verlies in een (prille) zwangerschap, het taboe steeds meer ruimte maakt voor verhalen en emoties die spelen bij zwangerschapsverlies en zwangerschapsafbreking.  

En als dan de gevoelens er mogen zijn, je je verhaal mag vertellen en de emoties omhoog komen, dan wil je naar een specialist. Want het werkt hetzelfde als bij andere zorg, je wilt toch ook een hartspecialist als je hartklachten hebt en geen longarts?

Ik ben vanuit mijn verpleegkunde achtergrond en als maatschappelijk werker mij gaan verdiepen en geschoold in miskramen en ander zwangerschapsverlies en expert geworden op dit gebied. Ik heb mij verdiept in het rouwen rondom zwangerschap en verlies, op identiteitsniveau, persoonlijk vlak, op relationeel vlak en binnen je gezin. Ook kijk ik naar het proces dat je door maakt en of dit past bij de begeleiding die ik je kan aanbieden.

Als je een onderliggende depressie of trauma hebt, dan zal die eerst aangepakt moeten worden. Daar kan ik je ook in adviseren.

Het omgaan met verlies is niet iets om onzorgvuldig mee om te gaan.

Twijfel, heb ik dit dan nodig?

En dan heb je een kindje verloren en dan zegt de arts; je kan gewoon verder oefenen. En dan sta je daar, met al je verdriet en emoties en een leven overhoop, werk is moeilijk, net als je relaties, we mogen het opnieuw proberen, maar hoe dan?

Twijfel je of je begeleiding nodig hebt, praat erover. Kijk vooral naar wat bij jou past. Vraag een kennismakingsgesprek aan en stel vragen, ik sta nergens van te kijken en nee is ook een antwoord als je na het gesprek geen begeleiding wilt.

Voelt het niet goed, kijk of het bij een andere begeleider anders voelt.
Het gaat om jou en de enige die goed voor jou kan zorgen ben jezelf.

Zorg goed voor jezelf!