Blog 4 Het bezoek aan de gynaecoloog en het verlies

Het vervolg heeft even op zich laten wachten door omstandigheden, maar het is gelukt om deze online te zetten.

De hittegolf, de bank en die enorme bos rozen.  Mijn lieve vriendinnen, familie, collega's, iedereen is zo vreselijk lief. Nog veel meer bloemen, kaartjes, chocolade en fruitmanden. Ik huil en ik huil en ik doe groot voor Milan en als hij op school is huil ik weer. Ik laat het maar komen zoals het komt en gaan zoals het gaat. Ik ben moe, verslagen, futloos en leeg. Een week lang heb ik zo gelegen en gehangen.

Na een week had ik een afspraak bij de gynaecoloog, want er moesten keuzes gemaakt gaan worden. Keuzes, wat voor keuzes? Ik wil geen keuzes, ik had al een keuze gemaakt, ik wilde graag dit kindje. Geen ander kindje, maar deze.
Maar dat kon niet en nu moest ik een keuze maken.

Eenmaal binnen moest er eerst weer een inwendige echo worden gemaakt. Ongemakkelijk is dat altijd, onprettig ook en soms gewoon pijnlijk. Ze moesten alles weer nameten, bevestigen dat het na 10 weken echt niet verder was gegroeid en dat ook zij geen hartactiviteit zagen. Bij de verloskundige heb ik geen foto van de echo gekregen, maar die wilde ik wel. Het voelde als het laatste tastbare wat ik zou krijgen van dit kindje. Een sprankje hoop, tegen beter weten in, maar helaas, het kindje had echt geen hartactiviteit en was echt niet verder gegroeid het was zelfs al iets geslonken.  De foto heb ik gekregen, van mijn "missed abortion", als het over zwangerschappen gaat is alles lief, als je zwangerschap anders loopt, dan voelen de woorden koud, kil en afstandelijk. Maar ik had de foto, ter herinnering, ter bevestiging voor Sebastiaan, ter ... ja wat eigenlijk. Ik weet het niet, maar ik ben blij dat ik hem heb.

Aankleden maar weer en op de harde plastic stoel plaats nemen, "dan bespreken we de opties".

Ik kon kiezen uit drie mogelijkheden, 

- Optie 1, Afwachten, ze hadden geen idee hoe lang dat kon duren, maar wachten tot mijn  lichaam zelf door heeft dat dit kindje niet groter werd en het zou "oplossen". Ja, zo wordt dat gezegd, dat je lichaam het zelf zou oplossen, dat vond ik toen heel vervelend, terwijl ik ook niet weet hoe ze het dan wel zouden kunnen noemen.
- Optie 2, Curettage, in een roesje, met een klein stofzuigertjes zuigen ze dan je baarmoeder leeg. Hier zaten wel wat haken en ogen aan, want er kunnen complicaties optreden, zoals een baarmoeder perforatie. Ik snap dat ze alles moeten vertellen, maar dit wil ik toch niet horen? 
- Optie 3, Pillen, deze breng je in de vagina in tot aan de baarmoeder en zullen krampen van de baarmoeder op gang brengen, waardoor het kindje en overige zwangerschapsweefsel "uit worden gedreven". Uitdrijven klinkt vervelend, maar goed, dit klonk als de meeste vriendelijke optie met de minste complicaties en wachttijd.

Wachttijd klinkt misschien ook gek, maar Sebastiaan moest voor zijn werk na deze reis, na een dag of 9 thuis weer op reis en ik wilde niet dat ik dan nog in afwachting was. Want hoe verdrietig ik ook was, het leven wilde ik ook gewoon oppakken, Milan heeft vakantie en we hebben vrij. Laten we er in ieder geval iets moois van proberen te maken.

Met een recept voor de pillen en een briefje met noodnummers (bij hevig bloedverlies kon ik dag en nacht hulp inschakelen), stond ik weer buiten. Ik mocht dit zelf doen, thuis en daar afwachten op wat komen gaat, Meteen de medicatie maar halen, want dan kan ik dit inbrengen wanneer ik zelf wil. Ik heb de medicatie dagen in huis gehad, tot ik zelf wilde dat het zou gebeuren.