Vervolg; Mijn tweede miskraam en weer opnieuw zwanger

En daar zat ik dan, Sebastiaan is niet te bereiken en ik ben enorm verdrietig.
Ik bel mijn moeder, ze is niet thuis, maar hoort mij aan dat het niet goed gaat.
Ze zegt dat ik rustig moet worden en naar hun huis toe moet komen, mijn ouders komen  ook direct naar huis.
Eenmaal daar aangekomen zijn mijn ouders daar ook en gaat mijn telefoon, Sebastiaan heeft mijn berichtje gehad.

Ik merk dat ik het moeilijker heb, nu moet ik hem het meest vreselijke nieuws vertellen, want dit wil ik helemaal niet, dit is gewoon niet waar.
Ik flap alles eruit, hoe het bezoek was, dat ze het hartje niet kunnen vinden, dat het niet goed is, dat ik bij mijn ouders ben en dat ik niet weet wat ik nou moet doen.
Ik hoor tranen aan de andere kant van de telefoon, ongeloof, verontwaardiging, onmacht en verdriet. Dat kan toch helemaal niet, we hadden een goede echo! We hadden maar een hele kleine kans dat het nu nog mis zou gaan. Het voelt oneerlijk, we waren al zo’n eind op weg!

Hoe we precies het gesprek afsluiten weet ik niet, Sebastiaan is op reis en moet verder, maar zodra hij tijd heeft zal hij terug bellen.
Ik zit verslagen bij mijn ouders aan de eettafel, praten, huilen knuffelen. ineens staan ook mijn schoonmoeder en schoonzus aan de deur, nog meer praten en nog meer huilen.

Sebastiaan belt, of hij naar huis moet komen.
Naar huis, een reis van drie weken en net twee dagen ervan onderweg.
Er wordt al druk bekeken wat de mogelijkheden zijn om terug te komen.
Ik vind het moeilijk, want nu is het zo verdrietig, ik moet over een week terug naar de gynaecoloog. Misschien is het kleintje er dan al en dan? Dan zitten we samen op de bank of ben ik alweer aan het werk?
We besluiten dat Sebastiaan niet naar huis komt, want erg veel zou hij niet kunnen doen, het zou een aantal dagen duren voor hij weer thuis zou zijn ook.

Achteraf gezien weet ik niet of ik/ we die keuze nog een keer zouden maken, maar op dat moment is hij zo gemaakt.

Ik ben naar huis gegaan, heb mij ziek gemeld op mijn werk -want ik wilde absoluut niet dat ik mijn kindje op het werk zou verliezen- en toen begon het lange wachten. 
Want wat duurt wachten lang en wat is het spannend en eng en wat kruipt de tijd met zoveel verdriet voorbij.
Van mijn vriendinnen, familie en werk veel bloemen gekregen, kaartjes, appjes, bezoekjes en allemaal super lief.
En wat miste ik Sebastiaan -die mij een enorme bos rozen stuurde en belde wanneer het maar kon- en Milan, zo lief en zo stoer om mij bij te staan en dat terwijl hij nog maar 7 was.

De tijd ging voorbij als in een roes, een hoofd vol watten, hangend op de bank tijdens een hittegolf.

Volgende week; Mijn bezoek aan de gynaecoloog en het verlies...