Mijn tweede miskraam en weer opnieuw zwanger.

Het is mei 2018, na nog een miskraam in april ben ik nog niet ongesteld geworden, dat kan natuurlijk.. na een miskraam kan de menstruatie wat langer op zich laten wachten. 

Toch maar een testje doen, ben al twee dagen overtijd. En ja hoor, eigenlijk tijdens het plassen zie ik direct dat er een lijn verschijnt. Met de minuten wordt deze donkerder.
Ongelooflijk hoe snel dat achter elkaar is gegaan, een maand later gewoon meteen weer zwanger! 
Gek genoeg voel ik mij zeker over deze zwangerschap. 

Van de zwangerschap in april was ik meteen niet zeker, de testen waren mij te licht en liepen niet op. Het gekke is dat dat ook niet altijd wat zegt, wat het dan wel was...? Geen idee, maar ik wist dat deze zwangerschap niet lang zou duren.
En toen dus in mei, vier weken en 3 dagen na mijn tweede miskraam, opnieuw zwanger. 

We keken samen naar de test, de teststreep was donker roze en mijn wangen kleurden mee. Het sprongetje dat mijn hart maakte, het gelukzalige gevoel dat mij overspoelde... hoe bijzonder is dit. Dit is onze regenboog baby! De baby die na een moeilijke periode de zon weer voor ons zal laten schijnen.  
Dit was ook zo, wat waren wij gelukkig en trots en blij! 
De dagen gleden voorbij, in stilte gelukkig, enkel wat mensen die dichtbij ons stonden het goede nieuws verteld.

Een kleine twee maanden verder hebben we het ook anderen om ons heen verteld, Sebastiaan zou op reis zijn als we twaalf weken ver waren, dus anderhalve week eerder... moet kunnen.  

We hadden zo’n goede echo gehad, het hartje klopte zo goed ritmisch en krachtig, “nou, de kans dat het nu nog mis zou gaan is wel echt minder dan 2 procent” zei de echoscopiste. Dus bijna huppelend met een filmpje en een paar foto’s de praktijk uit.  Het blije nieuws aan Milan verteld, wat was hij blij en trots. Grote broer! En oh wat staat hem dat goed! 

Samen het goede nieuws ook aan de rest van de familie verspreid! Heerlijk, heugelijk, verrast en gelukkig. 

 Tot 18 juli, ik heb flinke migraine, het is heel heet die dag en ik lig onder een parasol in de tuin. Ik kan niet meer, misselijk en zo’n vervelend hoofd en meer dan paracetamol mag ik niet, dis even doorbijten maar. 
De dagen erna rommel ik door, ik benoem naar Sebastiaan dat “als je zou zeggen dat ik niet zwanger was zou ik je ook geloven”, de symptomen trokken weg en ik voelde mij anders. 

Google is mijn beste vriend en ik google alles, uitkomst; het kan, na 10 weken kan je hormoonhuishouding keren, je klachten kunnen wat afnemen. 
Ik probeer mij daar aan vast te houden, alles zal wel goed zijn.
Zondag 22 juli vertrekt Sebastiaan met het vliegtuig, voor drie weken voor werk weg. Met de belofte ik goed op de baby en mezelf zal passen gaat hij er vandoor.

23 juli wordt ik wakker en voel ik een soort paniek, er klopt iets niet. Het is niet goed.

Dus de verloskundige gebeld rond 9 uur, ik krijg de assistente aan de telefoon. Ze zou het straks overleggen met de verloskundige. Anderhalf uur gewacht en gehuild... ze belde maar niet terug. Weer gebeld, ze zou pas om 13 uur overleggen, blijkbaar merkte ze toch een soort paniek en vraagt de verloskundige. Ik kan vanmiddag om half 2 komen en ik kan je zeggen die uren duurden zo vreselijk lang.

 Bij de verloskundige aangekomen, Sebastiaan zat net in vliegtuig nummer twee ergens aan de andere kant van de wereld. “Kom maar binnen, dan zal ik je eerst even geruststellen”, zei de verloskundige. en eigenlijk vond ik dit best een vervelende uitspraak, ik kreeg het idee dat ik mij niet zo moest aanstellen.
Gel op mijn buik, echo apparaat aan en ja hoor, daar zie ik mijn kleintje, maar ik ben intussen best geleerd geraakt op dat gebied en ik zie geen wit stipje bewegen... 

De minuten dat ze met het apparaat aan alle kanten op mijn buik beweegt, duwt, hobbelt en glijdt... het duurt lang. Tot daar de woorden; 

“Het spijt me, ik kan het hartje niet vinden”.

Nu ik dit op schrijf gaat er weer de kippenvel over mijn lijf, dit KAN niet waar zijn. Het enige dat ik nog kan is huilen, ik voel me alleen en boos en verdrietig, want dit kan helemaal niet!
Ze meet mijn baby nog op en na wat rekenen komen we tot de conclusie dat 5 dagen geleden het hartje gestopt moet zijn, de dag dat ik ziek was, beroerd met hoofdpijn en de hitte... de dagen erna dat ik voelde dat het niet goed was, de paniek die mij aan vloog. Bizar hoe zoiets werkt en hoe kan ik Sebastiaan nou bereiken?

 Ik ben de deur uit gegaan daar, naar het tankstation. Eerst sigaretten halen (aparte reactie, ik rook al

Geruime tijd niet meer, maar dit is wat ik deed). Achter mijn auto op de stoep een sigaret gerookt en Sebastiaan geappt, “als je dit leest bel me”.

 Klink hier voor deel 2, over Sebastiaan die belt vanaf het vliegveld, over het bezoek aan de gynaecoloog, de keuzes die ik moet maken en de bezoeken aan het ziekenhuis daarna...