Mijn eerste miskraam
Mijn eerste blog, over de zoals ik het nu noem mijn eerste "bewuste" miskraam. Het is alweer een aantal jaren geleden, ik was heel kort zwanger, maar vergeten zal ik het nooit. Hoewel ik weet dat ik al eerder een miskraam heb meegemaakt op jongere leeftijd, ben ik mij er toen eigenlijk niet echt van bewust geweest en daar ook helemaal niet mee bezig geweest. Dat maakt het niet minder verdrietig, maar het heeft toch minder impact op mij en mijn leven gehad. Ik ben dan ook van mening dat ieder zwangerschapsverlies anders ervaren wordt per persoon maar ook per gebeurtenis. En ook dat is prima, gevoel is altijd waar.
Ik zal met jullie mijn verhaal over onze miskraam van 4 jaar geleden delen.
Toen Milan 6 jaar was en wij thuis wel spraken over nog een kindje erbij, waren wij daar nog niet actief mee bezig.
De bewuste avond dat dit baby'tje werd verwekt, wisten wij natuurlijk wel dat de mogelijkheid bestond dat ik zwanger zou kunnen raken en toen ik die avond vroeg; "Wat nou als ik ineens wel zwanger ben?" kreeg ik als antwoord; "Dan bestel ik een borrel en een fles champagne". Ik heb er verder niet meer over nagedacht en Sebastiaan ging op reis voor zijn werk voor een maand.
Ruim twee weken later, ik was enkele dagen overtijd, Ik was thuis en het was bij zessen in de avond. Op de een of andere manier voelde ik het aan, een onbedwingbaar gevoel dat ik zwanger was. Ik wist het echt heel erg zeker.
Maar een test had ik nog niet gedaan...
Ik wist ook dat Sebastiaan bijna online zou komen, hij zou vroeg op pad gaan die dag en we zouden elkaar dan nog even face-timen. Op dat moment bedacht ik mij dat hij er niks aan zou hebben als ik zonder een test te hebben gedaan zou zeggen: "ik weet het zeker hoor, ik ben zwanger". Ik voelde gewoon dat ik NU die test moest doen, dus ik ben snel-snel met kind de auto ingesprongen op weg om een test te halen. Thuis snel naar de wc en terwijl ik op het toilet zat hoorde ik de face-time over gaan.
Op de face-time een beetje gespannen lachend vertelde ik van hoe en wat en ja hoor, de test sloeg ook meteen uit en ik riep: "Nou bestel maar een borrel en een fles champagne".
Ik was zwanger!
Hoewel we allebei een beetje flabbergasted waren en niet samen op dat moment ging er van alles door ons hoofd, hoe gaat het dan met ons huis, wilden we hier blijven wonen. We hadden immers al bedacht dat we misschien wel al wilden verhuizen... Maar is dat dan wel slim en ik moest stoppen met roken en wat mocht ik eigenlijk allemaal niet eten? De plannen die we maakten waren meteen groots en hoewel we dit nog niet helemaal hadden bedacht, waren we allebei zo blij en gelukkig!
We hebben uiteindelijk ons los moeten maken van de face-time en onze roze wolk beide op ons zelf mogen voortzetten, met de afspraak zodra het weer mogelijk was weer te face-timen.
Ruim een week mochten we op deze roze wolk verblijven, ik voelde aan alles dat ik zwanger was en we zwijmelden wat af samen, voor mijn gevoel plofte ik bijna van trots.
Op de verjaardag van Sebastiaan begon ik ineens bloed te verliezen en ik wist vanbinnen al; "Dit is niet oké". Ik had in de afgelopen week al meerdere testen gedaan, want ik vond het allemaal zo spannend en was constant op zoek naar bevestiging. Op het moment dat ik bloed begon te verliezen heb ik ook nog een testje gedaan. En helaas, mijn angst werd werkelijkheid; de test was ineens een stuk lichter, dit is niet goed. Met mijn liefde zo ver weg en zo vreselijk bang en verdrietig heb ik de verloskundige gebeld. Zij bevestigde mijn angst en zei ook dat ik het even moest afwachten, of ik stolsels zou gaan verliezen en als ik echt kramp zou krijgen zou het een miskraam kunnen zijn. Meer zouden ze niet voor mij kunnen doen.
Niet lang daarna zette de krampen door en begon ik hevig te vloeien, intussen natuurlijk wel contact gezocht met Sebastiaan, die zo ver weg zat. Ik had hem graag een leuk verjaardagskado gegeven...
Wat was het een verdrietige tijd, ik had amper nog iemand verteld dat ik zwanger was, want het was nog zo pril. Ik voelde me bang en alleen en hoewel we veel aan het face-timen waren, kon ook Sebastiaan weinig doen. We hebben er veel over gesproken samen, dat wel. Ik heb op dat moment wel wat mensen verteld wat er gaan de was, maar op de een of andere manier voelde ik mij "te veel" met mijn verhaal.
De reacties als: dan probeer je het nog een keer of het was nog zo pril, zijn geen antwoorden die je wilt horen en die reacties zijn ook niet terecht.
Ieder verlies doet er toe, ik had verwachtingen, ik had een toekomstplan, dit was mijn kindje in wording. En hoe verdrietig en moeilijk het is, als ineens al die verwachtingen, toekomstdromen en mijn kindje in wording, mij zomaar ineens afgenomen werden.
Het voelde oneerlijk en hoewel ik er niks aan heb kunnen doen, voelde ik mij schuldig.
In de loop der tijd, met de overige verliezen die wij hebben moeten meemaken, maar met de goede begeleiding die ik heb mogen ontvangen van mijn mede coaches (en die ik nu zelf mag geven), heb ik dit allemaal kunnen integreren in mijn leven, waardoor ik nu ook met dit verlies en gemis door kan met mijn leven.
Ik kan nu verder, zonder het verlies en verdriet los te laten, maar door het anders vast te houden. Iets wat ik iedereen gun, vanuit het diepste van mijn hart.